در اين خاک زرخيز ايران زمين نبودند جز مردمي پاک دين
همه دينـشان مردي و داد بود وز آن کشـور آزاد و آباد بود
چو مهر و وفا بود خود کيشـشان گنه بود آزار کس پيشـشان
همه بنده ناب يـزدان پاک همه دل پر از مهر اين آب و خاک
پدر در پـدر آريايي نژاد ز پشت فريدون نيکـو نهاد
بزرگي به مردي و فرهنگ بود
گـدايي در اين بوم و بر ننگ بود
کجا رفت آن دانش و هـوش ما
که شد مهر ميهن فراموش ما
که انداخت آتش در اين بوستـان ز آن سوخت جان و دل دوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان چه کرديم کين گونه گشتيـم خوار؟
چه کرديم کين گونه گشتيـم خوار؟ خرد را فکنـديم اين سان زکار
نبود اين چنين کشور و دين ما کجا رفـت آيين ديرين مـا؟
به يزدان که اين کشور آباد بود
همـه جـاي مردان آزاد بود
در اين کشــور آزادگي ارز داشت
کشـاورز خود خانه و مرز داشت
گرانمـايه بود آنکه بودي دبـير گرامي بد آنکس که بـودي دلير
نه دشـمن در اين بوم و بر لانه داشت نه بيگانه جايي در اين خانــه داشت
از آنروز دشـمن بمـا چــيره گشت که ما را روان و خرد تيــره گشت
از آنروز اين خانه ويـرانه شد که نان آورش مـرد بيگانه شد
چو ناکس به ده کدخدايي کند
کشـاورز بـــايد گدايي کند
به يــزدان که گر ما خرد داشتيم
کجا اين سر انجام بد داشتيم؟
بسـوزد در آتش گرت جان و تن به از زنــدگي کـردن و زيسـتن
اگر مايه زنـدگي بنـدگي است دو صد بار مردن به از زنــدگي است
بيا تا بکوشيــم و جـنگ آوريم برون سـر از اين بار ننگ آوريم
حکیم ابوالقاسم فردوسی
0 نظرات:
ارسال یک نظر